Ալկիլ գլյուկոզիդը կամ ալկիլ պոլիգլիկոզիդը հայտնի արդյունաբերական արտադրանք է և երկար ժամանակ եղել է ակադեմիական ուշադրության առարկա։ Ավելի քան 100 տարի առաջ Ֆիշերը լաբորատորիայում սինթեզեց և նույնականացրեց առաջին ալկիլ գլիկոզիդները, մոտ 40 տարի անց Գերմանիայում ներկայացվեց առաջին արտոնագրային հայտը, որը նկարագրում էր ալկիլ գլիկոզիդների օգտագործումը լվացող միջոցներում։ Դրանից հետո՝ հաջորդ 40-50 տարիների ընթացքում, որոշ ընկերությունների թիմեր ուշադրությունը սևեռեցին ալկիլ գլիկոզիդների վրա և մշակեցին գործընթացներ դրանք արտադրելու համար՝ հիմնվելով Ֆիշերի կողմից հայտնաբերված սինթեզի մեթոդների վրա։
Այս զարգացման մեջ Ֆիշերի վաղ աշխատանքը՝ գլյուկոզի և հիդրոֆիլ սպիրտների (օրինակ՝ մեթանոլ, էթանոլ, գլիցերին և այլն) փոխազդեցության վերաբերյալ, կիրառվեց ալկիլային շղթաներով հիդրոֆոբ սպիրտների վրա՝ օկտիլից (C8) մինչև հեքսադեցիլ (C16)՝ տիպիկ ճարպային սպիրտներ։
Բարեբախտաբար, կիրառման հատկությունների շնորհիվ, արդյունաբերական արտադրության մեջ մաքուր ալկիլ մոնոգլյուկոզիդներ չեն արտադրվում, այլ արդյունաբերական գործընթացներում արտադրվում են ալկիլ մոնո-, դի-, եռա- և օլիգոգլիկոզիդների բարդ խառնուրդներ։ Այդ պատճառով արդյունաբերական արտադրանքը կոչվում է ալկիլ պոլիգլիկոզիդներ, արտադրանքը բնութագրվում է ալկիլային շղթայի երկարությամբ և դրան կապված գլիկոզային միավորների միջին թվով, պոլիմերացման աստիճանով։
(Նկար 1. Ալկիլ պոլիգլյուկոզիդների մոլեկուլային բանաձևը)

Rohm&Haas-ը առաջին ընկերությունն էր, որը 1970-ականների վերջին սկսեց օկտիլ/դեցիլ(C8~C10) գլիկոզիդների զանգվածային արտադրություն, որին հաջորդեցին BASF-ը և SEPPIC-ը: Սակայն, այս կարճ շղթայի անբավարար աշխատանքի և վատ գույնի որակի պատճառով, դրա կիրառումը սահմանափակվում է շուկայի մի քանի հատվածներով, ինչպիսիք են արդյունաբերական և ինստիտուցիոնալ ոլորտները:
Այս կարճ շղթայով ալկիլ գլիկոզիդի որակը բարելավվել է վերջին մի քանի տարիների ընթացքում, և մի շարք ընկերություններ, այդ թվում՝ BASF-ը, SEPPIC-ը, Akzo Nobel-ը, ICI-ն և Henkel-ը, ներկայումս առաջարկում են նոր օկտիլ/դեցիլ գլիկոզիդներ։
1980-ականների սկզբին մի քանի ընկերություններ սկսեցին մշակել ալկիլ գլիկոզիդներ ավելի երկար ալկիլային շղթայով (դոդեցիլ/տետրադեցիլ, C12~C14)՝ կոսմետիկայի և լվացող միջոցների արդյունաբերության համար նոր մակերևութային ակտիվ նյութ ապահովելու համար: Դրանց թվում էին Henkel KGaA-ն՝ Դիսելդորֆից, Գերմանիա, և Horizon-ը՝ AEStaley Manufacturing Company-ի Դեկատուրի, Իլինոյս, ԱՄՆ ստորաբաժանումը:
Օգտագործելով Horizon-ի կողմից միաժամանակ ձեռք բերված գիտելիքները, ինչպես նաև Henkel KGaA-ի Դիսելդորֆում հետազոտությունների և զարգացման ոլորտում ունեցած փորձը, Henkel-ը Տեխասի Քրոսբի քաղաքում հիմնեց ալկիլ պոլիգլիկոզիդներ արտադրելու փորձնական գործարան: Գործարանի արտադրական հզորությունը տարեկան 5000 տոննա էր և փորձարկվել է 1988 և 1989 թվականներին: Փորձնական գործարանի նպատակն է ստանալ գործընթացի պարամետրեր և օպտիմալացնել այս նոր մակերևութային ակտիվ նյութի որակը և մշակման շուկան:
1990-1992 թվականներին այլ ընկերություններ հայտարարեցին ալկիլ պոլիգլիկոզիդներ (C12-C14) արտադրելու իրենց հետաքրքրության մասին, այդ թվում՝ Chemische werke Hiils-ը, ICI-ն, Kao-ն, SEPPIC-ը:
1992 թվականին Henkel-ը ԱՄՆ-ում հիմնեց նոր գործարան՝ ալկիլ պոլիգլիկոզիդներ արտադրելու համար, և դրա արտադրական հզորությունը հասավ տարեկան 25000 տոննայի: Henkel KGaA-ն 1995 թվականին գործարկեց երկրորդ գործարանը՝ նույն արտադրական հզորությամբ: Արտադրական հզորությունների աճը նոր գագաթնակետեր սահմանեց ալկիլ պոլիգլիկոզիդների առևտրային շահագործման համար: