Ալկիլ գլյուկոզիդը կամ ալկիլ պոլիգլիկոզիդը հայտնի արդյունաբերական արտադրանք է և երկար ժամանակ եղել է ակադեմիական ուշադրության տիպիկ արտադրանք: Ավելի քան 100 տարի առաջ Ֆիշերը լաբորատորիայում սինթեզեց և հայտնաբերեց առաջին ալկիլ գլիկոզիդները, մոտ 40 տարի անց առաջին արտոնագրային հայտը, որը նկարագրում էր ալկիլ գլիկոզիդների օգտագործումը լվացող միջոցների մեջ, ներկայացվեց Գերմանիայում: Հաջորդ 40-50 տարիներից հետո ընկերությունների որոշ թիմեր իրենց ուշադրությունը դարձնում են ալկիլ գլիկոզիդների վրա և մշակում գործընթացներ՝ դրանք արտադրելու համար՝ հիմնվելով Ֆիշերի հայտնաբերած սինթեզի մեթոդների վրա:
Այս զարգացման ընթացքում Ֆիշերի վաղ աշխատանքը գլյուկոզայի ռեակցիայի վերաբերյալ հիդրոֆիլ սպիրտների հետ (ինչպիսիք են մեթանոլը, էթանոլը, գլիցերինը և այլն) կիրառվել են ալկիլային շղթաներով հիդրոֆոբ սպիրտների վրա, որոնք տատանվում են օկտիլից (C8) մինչև հեքսադեցիլ (C16) բնորոշ ճարպային: սպիրտներ.
Բարեբախտաբար, իրենց կիրառական հատկությունների շնորհիվ արդյունաբերական արտադրությունը ոչ թե մաքուր ալկիլ մոնոգլիկոզիդներ է, այլ ալկիլ մոնո-, դի-, տրի- և օլիգոգլիկոզիդների բարդ խառնուրդ, որոնք արտադրվում են արդյունաբերական գործընթացներում: Դրա պատճառով արդյունաբերական արտադրանքները կոչվում են ալկիլ պոլիգլիկոզիդներ, արտադրանքները բնութագրվում են ալկիլային շղթայի երկարությամբ և դրան կապված գլիկոզայի միավորների միջին քանակով, պոլիմերացման աստիճանով։
(Նկար 1. Ալկիլ պոլիգլյուկոզիդների մոլեկուլային բանաձևը)

Rohm&Haas-ն առաջին ընկերությունն էր, որը 1970-ականների վերջին գործարկեց օկտիլ/դեցիլ (C8~C10) գլիկոզիդների զանգվածային արտադրություն, որին հաջորդեցին BASF-ը և SEPPIC-ը: Այնուամենայնիվ, այս կարճ շղթայի անբավարար կատարողականի և ցածր գույնի որակի պատճառով դրա կիրառումը սահմանափակվում է շուկայի մի քանի հատվածներով, ինչպիսիք են արդյունաբերական և ինստիտուցիոնալ հատվածները:
Այս կարճ շղթայի ալկիլ գլիկոզիդի որակը բարելավվել է վերջին մի քանի տարիներին, և մի շարք ընկերություններ ներկայումս առաջարկում են նոր օկտիլ/դեցիլ գլիկոզիդներ, այդ թվում՝ BASF, SEPPIC, Akzo Nobel, ICI և Henkel:
1980-ականների սկզբին մի քանի ընկերություններ սկսեցին զարգացնել ալկիլ գլիկոզիդներ ավելի երկար ալկիլային շղթայի միջակայքում (դոդեցիլ/տետրադեցիլ, C12~C14)՝ կոսմետիկայի և լվացող միջոցների արդյունաբերության համար նոր մակերեսային ակտիվ նյութ ապահովելու համար: Դրանք ներառում էին Henkel KGaA-ն, Դիսելդորֆը, Գերմանիան և Horizon-ը՝ Decatur, IIlinois, ԱՄՆ AEStaley Manufacturing Company-ի ստորաբաժանումը:
Օգտագործելով միաժամանակ ձեռք բերված Horizon-ի նոու-հաուն, ինչպես նաև Henkel KGaA-ի փորձը Դիսելդորֆում հետազոտությունների և զարգացման ոլորտում: Հենկելը հիմնեց փորձնական գործարան՝ ալկիլ պոլիգլիկոզիդներ արտադրելու համար Քրոսբիում, Տեխաս: Գործարանի արտադրական հզորությունը կազմել է 5000 տ/տ, և այն գործարկվել է 1988 և 1989 թվականներին: Փորձնական գործարանի նպատակն է ձեռք բերել գործընթացի պարամետրերը և օպտիմալացնել որակը և այս նոր մակերեսային ակտիվ նյութի մշակման շուկան:
1990 թվականից մինչև 1992 թվականն ընկած ժամանակահատվածում այլ ընկերություններ հայտարարեցին իրենց հետաքրքրության մասին ալկիլ պոլիգլիկոզիդների (C12-C14) արտադրությամբ, ներառյալ Chemische werke Hiils, ICI, Kao, SEPPIC:
1992 թվականին Henkel-ը հիմնեց նոր գործարան ԱՄՆ-ում՝ ալկիլ պոլիգլիկոզիդներ արտադրելու համար, և դրա արտադրական հզորությունը հասավ մինչև 25000 տոննա օրական Henkel KGaA-ն 1995 թվականին սկսեց աշխատել նույն արտադրական հզորությամբ երկրորդ գործարանը: